(8 jaar)

Ik wilde dus die berenjas

maar mama deed haar zuchtgebaartje

haar schuine blik al op het kaartje

mijn zeuren, zei ze, gaf geen pas.

Mam vroeg wat er in godsnaam was:

(ik weigerde om weg te gaan,

en sprak haar telkens bozer aan)

‘Ik wil gewoon die berenjas!’

Het zachte haar, het sterke leer

het liefst hield ik hem aan in bed

misschien te warm maar wel gered

geen monster durft toch, bij een beer?

Maar buiten vond men mijn huid stom

toen deed ik hem niet langer om.

(32 jaar)

De monsters op het werk gekleed in businesspakken

succes zoemt rond, wie zacht is lacht men keihard uit

de angels uit hun zinnen steken in mijn huid

een solitair bestaan, daar kan ik zó naar snakken.

Een winterslaap is niet het juiste antwoord. Ik

zou mensen heus wel minder willen mijden, maar

vergaderingen geuren zwetend naar gevaar:

het kán zijn dat ik in mijn mensenpakje stik.

Misschien mezelf voorgoed in Teddyjassen hullen?

Ik wil liefst naakt door bossen stiefelen, omarmd

door slechts zo’n jas, mijn Steiff-instincten opgewarmd;

alleen daar zou ik goedgemutst een potje brullen.

Te glad de mens, ik wil meer zacht meer sterk

maar cursus Ursus is nog best veel werk.